Eskiye dair ne varsa bugün değişen şekillerle onları yaşıyoruz. Sosyal medya facebook, twitter projesi değildir. Onların olamayacak kadar büyük bir projenin sadece küçük bir parçasının tezahürünü görüyoruz eskinin olan projesinden.
Steve Jobs bizlere bilgisayarları cep telefonu boyutuna getirdi, Siri ile tanıştırdı. Elon Musk ise bizlere uçan arabaları verebilir. Tesla’yı uzaya göndermesinin sebebi insanlığın hayalinin bitmeyeceğinin bir çeşit nişanesidir.
Hedeflerine ulaşmaları için iş imkanları yaratıldı. Üretim yapabilmeleri için serbest piyasayı oluşturdular. Hayallerine kavuşmaları için de para piyasaya sürüldü. Bizden tek istenen şey ise çalışmak. Çalış ve kazan. Kazan ve mutlu ol.
Bazılarımız kapitalizmin özünde tüketim olduğunu söylerler. Doğru. Tüketeceksin ve servet sahiplerin birikimlerini çoğaltacaksın. Alttaki olarak sen harcayacaksın, üstteki olarak sen toplayacaksın.
Sosyal medyada söylenen her söz gibi kendisinin de söylediği bu sözü çok anlamlı buldum.
İster istemez de merak ediyorum, orta dünyada yaşayan insanların bulmuş oldukları bu azıcık zamanlarını nasıl değerlendirmeli ya da değerlendirmeli mi?
Ben bile işe giderken yolda, karşımda, yanımda egemen kadınları görüyorum. Henüz amazonlaşmadılar ama yakındır. Henüz anaçlıklarını kaybetmediler ama o da yakındır.
Tüm güzel işlerin basitlikte saklı olduğunu biliyorum. Satırlarca anlatılmaya çalışan bir olayı anlamak için bazen bir iki kelime yeter de artar bile. Bununla övünç duyuyor ama etraf açısından göze çarpan bir şeyler olmuyor.
Zamanla etkilendiğimiz kişinin tahakkümü altına girer ve onun sözü bizim söz olur. Hayatı hayatımız, aşkı aşkımız olduğu gibi bakmışız onun için ölüme atılmışız. Kendimizi ve yaşadığımız toplumu seçtiğimiz örnek kişiliğe göre dizayn eder ya da oluştururuz
İstanbul’dan beklediğim güzel sahneleri İstanbul’un kızlarından ve hayatlarında görmekteyiz. Bir kokteylde sahne alan güzel bir kıza eşlik eden kahramanımız izleyicilere eşsiz görüntüler sunmakta.
En çok konuşulması gereken kitap için en az konuşacağım; çünkü okuduğum bu kitap bir baba olarak beni çok yaraladı, bir insan olarak beni çok üzdü. Ne diyebilirim ki? Söylenen son sözü Zeze zaten söyledi.
Bizim çocukluk dönemimiz her şeye rağmen şanslı bir dönemdi, kitaplarımız yoktu ama öğretmenlerimizin mesleğini kutsal görürdük.
Düşünecek çok zamanı yoktu. Kaybedeceği şeyler gözünde büyüdü, büyüdü, büyüdü ve korku tüm benliğini kaplayınca ilk canı aldı. Amacı sadece durdurmaktı, öldürmek değildi. Ama artık öldürmüştü, artık katil olmuştu.
YZ bağımsız bir şekilde sohbet etmeyi başardı; tıp dünyasında nano ve robotik teknoloji ile çığır açıldı. Bu işin sonu filmlerde anlatıldığı gibi olmayabilir ama insanlığın iyi yönde değişmeyeceği umudunu da vermediği kesin.
Benim gibiler pek çok şeyden şikayet eder ve eski günlerin çok daha güzel olduğunu söyleyip değişimden rahatsız olurlar. Bir kadının sigara içmesinden, erkeklerin arasında rahat tavırları gibi hâkir gördüğümüz davranışları sertçe eleştiririz.
