Dün akşam 2009 yapımı bir Fransız filmi seyrettim: Ölümcül İçgüdü 1 / L'instinct de mort / Mesrine: Part 1 - Killer Instinct). Ünlü haydut Jacques Mesrine'in hayatını izlerken, hatırıma Fransızların Afrika'daki yaptığı sömürüler geldi.
Sayıları her geçen gün azalsa da dünya üzerinde hâlâ "hakikat ve adalet" için savaşan kahramanlar var. Bu cesur insanların "Don Kişot"a benzetilmeleri iyi mi kötü mü halen karar veremedim ama böylesi şahıslara ihtiyacımız var.
"War Dogs" adlı 2016 yapımı filmi seyretmediyseniz, hemen bulup izleyin lütfen. Ben konusuna bakıp komedi zannederek uzak durmuştum, sonra bir gün seyretmeye başladım ve daha ilk 3 dakikada savaşa başka bir gözle bakmamız gerektiğini anladım.
Tamamında büyü, sihir, Avrupa veya Uzakdoğu mitolojisi anlatılan bu filmleri seyrettikten sonra gençlerimizin yazdıkları "yorumlara" bir baksanız aklınızı yitirirsiniz.
Asfalta, betona ve demire yapılan "yatırımlar" yüzünden "insan" unutulunca, 17 yıllık koca bir fırsat dönemi boşa harcanmış oldu.
Beyni batılı romanlar, filmler, bilgisayar oyunları ve benzerleri tarafından iğdiş edilmiş; sadece Türk-İslâm değil, doğuya ait ne varsa hâkir görülen insanların ülkesi burası…
Ama adalet terazisi bir türlü doğru tartmayı başaramıyordu. Bundan bizim kadar Avrupalılar da şikâyetçiydiler fakat "kanun" kanundu. Bu hususu şahane şekilde eleştiren birkaç sinema filmi dahi yapıldı.
Şimdi, 31 Mart 2019 mahallî seçimleri yapıldı ve Akparti hiç de ummadığı bir mağlubiyetle karşılaştı. Aslında Perşembenin gelişi Çarşambadan belliydi ama gerek Tayyip Erdoğan gerekse de partinin idarecileri görmüyorlardı. Çünkü tezgâh kurulmuş, 17 senelik
Masallar, destanlar ve efsaneler milletlerin toplumsal hafızasını oluşturur. Ninelerin, dedelerin, annelerin renkli bir dille anlattığı o gerçeküstü hikâyeler, çocukları âlemden âleme seyahat ettirirken, öte yandan da çok çeşitli hayat dersleri verirdi.
Bunları günümüz gençliğinin internet ve cep telefonları üzerinden ne derece bağımlı olduğuna örnek olması açısından yazdım. Yoksa bana ne, kim ne yaparsa yapsın? İster soyunur, ister giyinir. Herkesin paşa gönlü bilir.
Dünya sinema sektöründe söz sahibi ülkeler, kendi çaplarında, iyi - kötü insanları b/ilgilendiren filmler yaparken, bizim memlekette ise "patlamış mısır" üzerinden sinema savaşları yapılıyor.
Çok turizmli Kültür Bakanımız ve elemanları, bu sayede aceleyle saçmasapan bir sinema kanunu çıkararak, kültür ve sanat işlerinde ne kadar hassas olduklarını bir kere daha gösterdiler.
Herkesin savunması hazır: Politikacı "vatandaşım için böyle kanun hazırladım" diyor. Hâkim ve savcılar "kanun böyle, elimizden birşey gelmiyor" diyor. Polis "ben yakaladım ama mahkeme serbest bıraktı" diyor.
Dünya üzerindeki sömürü odaklı büyük savaş, öyle sizin zannettiğiniz gibi topla, tüfekle, ekonomiyle veya politikayla yapılmıyor. Saydığım bu unsurlar "piyon" mahiyetinde kalıyor. Asıl büyük savaş, edebiyat ve sinema üzerinde yürütülüyor.
Robert Downey Jr'ın başrolünde olduğu 2008 yapımı "Demir Adam - Iron Man"in başlangıcında da Afganistan'da süper roket tanıtımı yapılırken, filmin kahramanı Tony Stark'ın Afganlılar tarafından kaçırılması vs.
